Lange tijd zag het er naar uit dat de winter aan ons voorbij zou gaan. Met de vele sneeuw van vorig jaar nog vers in het geheugen, vonden wij dat niet heel erg. We genoten van het zachte weer, werkten nog wat in de tuin en aten nog wat laatste andijvie, wortelen en bietjes. Christian, die voor de gemeente de wegen en het groen onderhoudt was al ijverig bezig alle bermen te ontdoen van kreupelhout en onkruid. Helaas duwde hij daarbij de fossé dicht, het stroompje dat naast de weg het vele bron- en regenwater afvoert. Binnen een paar uur stroomde al het water onze tuin in. Met een hooivork maakte vriendinlief de stroom weer vrij, al sopten we nog dagen daarna door het natte gras naar het houthok.
Maar nu is het toch echt winter. Als we opstaan is het hele terrein bedekt met rijp, die de hele dag niet verdwijnt. De houtmanden moeten sneller bijgevuld. Als ik naar uit de bijkeuken moet, trek ik een extra trui aan. Ineens is het stil in de tuin. De vogels die de afgelopen weken wel de lente in hun bol leken te hebben zitten diep weggedoken. Over alle planten ligt een dun laagje ijs. Vorig jaar heb ik ontdekt dat snijbiet eigenlijk best tegen wat vorst kan, daarom liet ik de planten staan. Dat levert schitterende foto’s op. Alleen wel wat lastig fotograferen met handschoenen aan.