Zwammen van de buurman
Afgelopen zondag stond onze achterbuurman voor de deur met een kratje ‘pleurotes’ (oesterzwammen). Deze man, die wij Monsieur Tattoo noemen, is geen lieverdje. De laatste jaren hield hij zich meestal bezig met duistere handeltjes en met zijn pitbulls. Maar sinds kort heeft hij regulier werk, in een paddenstoelenkwekerij. Of wij een paar kilo willen? Hij had ze die ochtend net vers afgesneden. We keken elkaar aan: hij is werkelijk zijn leven aan het beteren. Maar wat doe je met kilo’s oesterzwammen? Na een lang paddenstoelenseizoen (we vonden tot in januari grijze cantharellen en pieds de mouton) was onze creativiteit wel wat uitgeput. Een blik in het nieuwe kookboek van Ottolenghi zorgde gelukkig voor nieuwe ideeën. Van oud stokbrood bakte ik croutons, ik bakte wat oesterzwammen met veel knoflook, tijm en rozemarijn en pocheerde (voor het eerst van mijn leven) twee eitjes. Diezelfde ochtend geraapt bij de kippen van een andere buurman die een paar dagen naar het zuiden is. Ik ontkurkte een fles rode wijn bij de maaltijd en zo genoten we van het simpele, maar rijke leven op het Franse platteland.
Vorst in de tuin
Lange tijd zag het er naar uit dat de winter aan ons voorbij zou gaan. Met de vele sneeuw van vorig jaar nog vers in het geheugen, vonden wij dat niet heel erg. We genoten van het zachte weer, werkten nog wat in de tuin en aten nog wat laatste andijvie, wortelen en bietjes. Christian, die voor de gemeente de wegen en het groen onderhoudt was al ijverig bezig alle bermen te ontdoen van kreupelhout en onkruid. Helaas duwde hij daarbij de fossé dicht, het stroompje dat naast de weg het vele bron- en regenwater afvoert. Binnen een paar uur stroomde al het water onze tuin in. Met een hooivork maakte vriendinlief de stroom weer vrij, al sopten we nog dagen daarna door het natte gras naar het houthok.
Maar nu is het toch echt winter. Als we opstaan is het hele terrein bedekt met rijp, die de hele dag niet verdwijnt. De houtmanden moeten sneller bijgevuld. Als ik naar uit de bijkeuken moet, trek ik een extra trui aan. Ineens is het stil in de tuin. De vogels die de afgelopen weken wel de lente in hun bol leken te hebben zitten diep weggedoken. Over alle planten ligt een dun laagje ijs. Vorig jaar heb ik ontdekt dat snijbiet eigenlijk best tegen wat vorst kan, daarom liet ik de planten staan. Dat levert schitterende foto’s op. Alleen wel wat lastig fotograferen met handschoenen aan.
Op paddenstoelenjacht
Omdat we tot laat in de zomer afwisselend warm weer en fikse regenbuien hadden, is het een uitbundig paddenstoelenjaar. Om de dag lopen we, uitgerust met flinke mand en zakmes, het bos in. Op sommige dagen moeten we ons tevreden stellen met twee ons cantharellen, op andere dagen hebben we wel een kilo verschillende soorten. Onze favoriet dit jaar is de pied de mouton, een zachtroze, stevige paddenstoel die vooral in dennenbossen en in het mos groeit. Vooral als je ze op een hoog vuur knapperig bakt zijn ze verrukkelijk. De smaak doet een beetje aan hazelnoot denken. Ook vonden we veel trompettes de la mort. De zwarte hoorntjes vallen nauwelijks op tussen het gevallen blad, maar als je op je hurken gaat zitten zie je ze ineens bij bosjes staan. Ook plukten we girolles grises die in tegenstelling tot hun naam gele voetjes hebben. De cèpes die we vonden (eekhoorntjesbrood) waren dikwijls doorweekt van de regen, maar soms hadden we geluk en vonden we een paar verse. Teveel om elke avond te eten. Maar dankzij de hogedrukpan, waar drie potjes tegelijk in kunnen worden geweckt, staat er een mooie wintervoorraad in de keukenkast.
Vroege oogst
Het is een vreemd jaar in de moestuin. Omdat het al sinds januari nauwelijks regent verloopt de groei van veel planten traag en blijven de frambozenstruiken klein. Daar helpt geen sproeien tegen. Luizen en koolvliegen floreren bij droogte, dus vorige week heb ik de zielige, aangevreten kolen maar weggehaald. En omdat het sinds begin april hoogzomer is plukten we de aardbeien al in mei, de zwarte bessen al in juni en zijn de zonnebloemen half juli al bijna uitgebloeid. Afgezien van de pruimen zijn alle vruchten zijn al verwerkt tot jam en de uien hangen keurig in strengen te drogen aan het afdak. Ook de aardappeloogst valt eerder dit jaar. Aardappels rooien doe ik in twee delen, eerst de Roseval en twee weken later de Juliette. Met deze droogte is het een hele klus om de aardappels uit de grond te krijgen: de grond zit als beton geklonken om de aardappeltjes! Ze zien er prachtig uit, al valt de hoeveelheid wel tegen. Misschien moeten die Juliettes nog maar even blijven zitten. Er komen eindelijk regenbuien aan.